Column & Opinie
Re-integratie na mentale klachten
Katherin Marzol, arbeidsarts en stress- en burn-outcoach.
Als arbeidsarts én coach zie ik elke week de worsteling met werkhervatting na mentale uitval. Een werknemer keert terug na maanden van uitval. De vraag die vaak als eerste komt is: “Hoeveel uur mag ik weer werken?” Werkgevers willen duidelijkheid, planners willen een schema. Maar deze functionele focus leidt vaak tot heruitval. We vergeten te vragen: hoe gaat het nu écht met deze persoon? Wat heeft hij of zij nodig om zich terug veilig en verbonden te voelen op de werkvloer? Onderzoek naar duurzame re-integratie wijst op het belang van psychologische veiligheid, steun op de werkvloer en het herwinnen van zelfvertrouwen.
Bullshit jobs
Wim Van Hooste, preventieadviseur-arbeidsarts.
In 1930 deed econoom John Maynard Keynes een voorspelling. Dankzij de technologische vooruitgang zouden we aan het einde van de 20ste eeuw nog maar 15 uur per week moeten werken. Hoe komt het dan dat we nog zoveel werk doen dat zinloos, onnodig of zelfs schadelijk is? Volgens Prins en Stuer zijn er drie indicatoren van een 'bullshit job': zinloosheid, vervreemding en toekomstpessimisme (Tijdschrift voor Arbeidsvraagstukken, 2020). Emma McKenzie-Edwards schreef enkele jaren geleden een artikel met als onderwerp de huisarts met al dan niet een bullshit job (Br J Gen Pract, 2022). Ze keek eens in de spiegel en herkende zich in een aantal aspecten. Onder andere het overbodig papierwerk kan daar debet aan zijn.
Autisme-intolerantie
Koen Thomeer, huisarts.
Wat we vandaag ‘stoornissen’ noemen, zijn niet noodzakelijk nieuwe of zeldzamere profielen. Het zijn vooral profielen die minder compatibel zijn met de huidige tijdsgeest. Onze samenleving is sneller, abstracter, individualistischer en informatie-intensiever geworden – en tegelijk sociaal dunner, minder voorspelbaar en minder tolerant voor afwijkend gedrag. De stijging van ASS-diagnoses weerspiegelt niet alleen een medische realiteit, maar ook een maatschappelijke onverdraagzaamheid tegenover wie niet ‘vlot functioneert’ in dat model. Wat moet de reflex zijn van een zorgverlener of beleidsmaker in dit verhaal? Uiteraard moeten er voldoende middelen zijn voor diagnostiek, begeleiding en ondersteuning. Maar tegelijk moeten we ons durven afvragen waarom er steeds meer mensen zijn die geholpen moeten worden om gewoon mee te kunnen doen.
